Yol Hikayeleri: Porto Riko / Uçak Korkusu

Nur topu gibi bir uçak korkum oldu efendim, “hayırlı olsun” diyin lütfen!

Babası uçaktan korktuğu için çocukluğu her yere arabayla giderek geçmiş biriyim. İlk uçak yolculuğumda alıştırma olsun diye yakın bir yere gittim…demeyeceğim! Uçağa ilk binişimde taa Amerika’ya gittim. Resmen kumar oynadım yani. “Sakinleştirici iç, şunu iç” gibi tavsiyelere kulak tıkayıp elimi kolumu sallayarak uçağa bindim, ilk uçuşumu Amerika’ya gerçekleştirdim, uçağa biner binmez uyudum, inerken uyandım. 11 saatin 10 saatinde uyuyarak bir ilke imza atmış olabilirim sanırım.

Yıllar yılları kovaladı, bazen gerçekten en sık kullandığım toplu taşıma aracı uçak haline geliyordu. Hiçbirinde de zerre korku yaşamadım. Yürümek, arabaya binmek, trene binmek neyse, uçağa binmek de öyle bir şeydi benim için. Yeri geldi 15 saat aralıksız uçtum, inip tekrar tekrar uçtum, hele balayına giderken totalde aktarmalarla birlikte 38 saat uçmuşluğum var. Ama mayıs ayında çıktığımız Porto Riko seyahatinde benim açımdan çok şey değişti.

Şahane bir tatil geçirmişiz, hafif yanık tenimiz, denizin tuzlu havası bile üzerimizde… Porto Riko’nun San Juan Havalimanı’ndan KLM Havayolları’nın uçağına bindik. Uçak bizi Porto Riko’dan Atlanta’ya götürecek, tahmini 3 saat sürüyor.

Yolculuk gayet güzel gidiyordu, artık havamıza girmiştik, çoğu yolcu kemerlerini bile çözmüştü. Hatta benim için yolculuğun en güzel kısmı olan ikram kısmı bile başlamıştı😅 Gözlerim hosteslerde, buram buram kahve kokusu derken heyecanlı bekleyiş sürüyor.

Aniden uçak o an hissedebildiğim kadarıyla en az 50-60 metre (ya da bana öyle geldi bilmiyorum💆🏻‍♀️) aşağıya düştü. Öyle ki, kemerini çözen birkaç yolcu o düşüşle kafasını tavana vurmuş. Ortalıkta bir panik havası… Hostesler apar topar servis arabalarını alıp arkaya koştu.
Aman Allah’ım o nasıl türbülans? Ben ömrümde böyle şey görmedim. Tam da okyanus üzerindeyiz. Uçak yaprak gibi sallanıyor, yan gidiyor, hop aşağıya salınıyor, tekrar topluyor, bu sefer şiddetli bir titreme. Uçakta pilotun anonsları bir dakika bile susmuyor. Hostesler ortada yok.

Türbülans dediğin nedir? Maksimum 5dk, haydi bilemedin 10 dk sürer. Biz bu şekilde 1saat 10 dk devam ettik. Ben artık vahiy gelmişçesine, daha evvelden ezberimde olmayan duaları bile ediyorum. Melih’in eli zaten koptu kopacak benim sıkmamdan, kan oturdu çocuğun eline😅🤦🏻‍♀️
Kendimi oyalamak için film izleyeyim desem, anons hiç durmuyor. Haritayı açıp biraz ilerlemiş miyiz diye baksam, komple okyanus görüyorum. Tek tutunduğum dal, öğle saatlerinde olmamız. “Düşersek de gündüz gözüyle düşeriz, okyanus suyu çok soğuk olmaz belki” diye teselli ediyorum kendimi.

Bu zamana kadar defalarca uçak yolculuğu yaptım, hosteslerin görsel sunumlu uyarılarını hiç dinlemezdim. Aldım, korkudan önümdeki güvenlik kartlarını komple ezberledim. Çünkü artık kesin düşüyoruz gözüyle bakıyorum olaya.

İşin en trajikomik kısmıysa Melih’in o yolculukta yeni yaşına giriyor oluşu. İçimden sövüyorum “Lanet olsun, düşersek uçakta yeni yaşına girip, uçakta ölen ilk insan olacak” diye. O psikolojimi, o korkumu kelimelerle daha net ifade edebilmem sahiden mümkün değil.

Korku ve dehşetle geçen 1saatten sonra türbülanstan kurtulduk. Hostesler tek tek her yolcunun yanına gelip herhangi bir yaralanmaları, çarpmaları olup olmadığını sordu. Hosteslerden birinin “Yıllardır bu işi yapıyorum, böylesini ilk kez deneyimledim” dediği kulaklarımdan hiç gitmiyor.
Kazasız belasız da olsa Atlanta’ya indik. İlk duyduğumuz şey aynı gün Karayipler’de bir Küba askeri uçağının düştüğü oldu. Yani o gün sahiden de hava şartlarında daha önce hiç şahit olmadığımız bir sıkıntı vardı ama biz şükür ki kurtulan taraf olduk.

O günden beri, kısa yolculuklarda, Konya-İstanbul arasında bile uçağın en ufak bir türbülansında saç diplerimden ayak ucuma kadar kan ter içinde kalıyorum. Uçak korkusunun ne beter bir şey olduğunu yeni anlıyorum. Zamanla üstesinden gelirim diye umuyorum ama o korku bana fazlasıyla yetti. Kimsenin başına bu denli bir olay gelmemesini temenni ederim.

Sevgiyle,

Gülşen🌸